Vandaag staat dezelfde lange, bochtige weg als op dag 7 op het programma. Vooral de wagenzieke mensen keken er erg tegenop. Na een uurtje rijden kwamen we al bij ons eerste stop: de watervallen van Agua Azul. Het zijn hele mooie, natuurlijke watervallen. Het water is heel helder, en de watervallen zelf zijn ook erg mooi! Je kunt er ook in zwemmen, maar het is erg zoeken naar een plekje waar je veilig kunt zwemmen zonder bekeken te worden door alle locals. Langs het pad wat omhoog loopt staan veel kraampjes waar de locals souveniers proberen te verkopen. Er zaten ook prachtige dingen tussen, zoals tassen, kettingen en kinderspeelgoed.

Na een kort eindje lopen langs de watervallen kwamen we bij 'het' plekje waar goed gezwommen kan worden. Het was niet erg zonnig (eigenlijk was het gewoon bewolkt), maar wel warm, en na het steile pad omhoog had ik best zin om in het water te springen! Onze groep is nu eenmaal een beetje afwachtend, en ik besluit dat ik in ieder geval geen zin heb om nog langer te wachten. Ik trek mijn jurkje uit en stap dapper het water in. Als eerste van de groep. En het water is best fris, moet ik toegeven! Maar ik laat me niet kennen, en stap gestaag door tot het te diep wordt om te staan. Al snel zwemmen er meer mensen in het water. De stroming is wel erg hard, je moet eigenlijk wel zwemmen om op dezelfde plek te blijven. Ik ben ook nog in een ander stukje gaan zwemmen, en daar was het veel minder zwaar. Op diezelfde plek besloten een paar stoere groepsleden (waaronder Michiel) dat ze wel naar de watervallen konden zwemmen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb vanaf de kant toegekeken en de avonturen gefilmd. Ik bedacht me dat, mocht het misgaan, de filmpjes het altijd goed zouden doen bij Home-Video programma's...

Na een klein uurtje zwemmen heb ik me uiteindelijk achter een klein huisje omgekleed. Terwijl ik moeite deed om me zo zedig mogelijk om te kleden, besloten een paar rode mieren dat dát het ideale moment was om hun kaken in mijn poezelige voetzolen te zetten. Au! Ze bleven echt als terriërs in mijn voet hangen en ik moest ze er letterlijk aftrekken.

De bus is vervolgens verder gereden richting San Cristobal (spreek uit: San Cristooooooobal). Langs deze weg ligt ook het voormalig kampement van de Zapatisten, een beweging die gerechtigheid binnen Mexico wil hebben.

In San Cristobal kwam de bus steeds klem te zitten in de nauwe straatjes van het centrum, en de draai naar het hotel was ook zo goed als onmogelijk. Toch flikte de buschauffeur het. Het regende flink toen we aankwamen, en omdat San Cristobal onder aan een berg ligt, stroomde het water echt in rivieren door de straten. Bizar! Af en toe was er een afvoerrooster over de gehele breedte van de straat (zoals ook in Nederland bij bruggen en in tunnels). We zijn wel dapper naar het Zocalo geweest en hebben gegeten bij een hippie-tentje (el Gato Gordo = de dikke kat). Het was goedkoop en goed eten, alleen had ik niet veel trek. Toen we terug naar het hotel liepen, regende het nog steeds! Alles was nat, vooral onze schoenen. Na een warme douche en het bijwerken van onze reisverslagen zijn we vroeg gaan slapen.