De volgende dag begeven we ons weer naar het fort. Er is verder vrij weinig te beleven in het stadje. We bekijken een paleis en 3 tempels. Ik hou mijn adem in bij het verfijnde houwwerk wat hier staat. Het is vreselijk gedetailleerd en ik kan me niet inbeelden wat voor een klus dit geweest moet zijn.  In één van de tempels komen we de ‘gids’ van gisteren tegen, die ons de Italiaan had aanbevolen. Hij wil met ons praten en ons meer dingen van zijn stad laten zien.

We lopen met hem mee en hij vertelt ons dingen over het ontstaan van het dorpje, de watervoorziening en dingen over India in het algemeen. Na een uurtje gepraat te hebben loodst hij ons mee naar de winkel van een ‘vriend’ met allemaal sjaals. Zijden, kashmir, katoen, hij heeft sjaals in alle soorten, maten en kleuren. Al die sjaals worden vervolgens voor ons uitgestald, in de hoop dat we er een paar kopen. Ik kan het niet weerstaan en wil er best twee hebben voor de onhebbelijke prijs van € 20,-. De jongen is hier niet blij mee, maar ik weiger er meer aan uit te geven, omdat ze in Nederland even duur zouden zijn. Dus lopen Michiel en ik weg uit het winkeltje.

 We besluiten nog een tempel te bekijken en gaan daarna rustig ergens zitten. Een oudere jongen stapt op ons af en smoest tegen ons dat we de sjaals wel mogen hebben voor het bedrag wat we geboden hebben. Ik zeg dat ik dat wel wil en hij verdwijnt in een steegje, om even later terug te keren met een zwart zakje met daarin de sjaals. Ik wil kijken of hij de juiste heeft gegeven, maar hij sist dat ik ze niet mag laten zien en dat ik niemand mag vertellen hoeveel de sjaals gekost hebben en waar ik ze gekocht heb. Het is me geheel onduidelijk gebleven waarom. Was mijn prijs dan zo laag?

 Moe van de hitte besluiten we naar het meertje te gaan waar het water van het dorp vandaan wordt gehaald. In eerste instantie dacht ik aan een kunstmatig basin, maar niets bleek minder waar te zijn. Het was een meertje met daar omheen verschillende verlaten tempels, paleizen en huizen. Midden in het water stond ook een tempeltje. Je kan er gewoon ronddwalen en het is er heerlijk rustig. En al die rust kost ons niets! Voor we er erg in hebben is het tijd om naar het hotel terug te keren. De reisleider heeft een kamelensafari georganiseerd met aansluitend een feest van de plaatselijke muzikanten.

 In groepjes van 5 gaan we per jeep de woestijn in. De weg lijkt net geasfalteerd en steekt erg af met het zand wat aan beide kanten probeert de weg over te steken. Halverwege de rit zien we hoe een bus is vastgelopen op zo’n zandtong. Op verlaten schuurtjes in de woestenij zijn reclames van Pepsi of plaatselijke ondergoedmerken geschilderd. Na een uur zien we een groep kamelen, die voor ons besteld blijkt te zijn. Met zijn tweeën kunnen we op een kameel en de toch kan beginnen. Het opstaan van de kameel is al een hele ervaring op zich, een achtbaanritje is er niets bij! De rit duurt al met al, inclusief een tussenstop bij een romantisch SunSetPoint, een oncomfortabel uur. De volgende dagen zal ik nog last houden van spierpijn in mijn bovenbenen. De rit brengt ons bij een soort entertainment center waar we ook een diner zullen nuttigen.

We worden verwelkomd door een meisje wat ons een bindi op het voorhoofd drukt. Vervolgens begint de familie muziek te spelen en te dansen, waarna we ons diner mogen nuttigen. Ook hier wordt weer de heerlijke gele dal aangeboden, samen met naanbrood en witte rijst, en een heleboel bijgerechten. Het lekkerste vond ik wel een stoofpotje met Paneer, een soort mozzarella naar mijn idee. De rest van de groep was hier niet over te spreken en koos voor een stoofpotje van vlees. Helaas valt het naanbrood een beetje tegen. Ik had verwacht dat het in India nog vele malen lekkerder zou smaken dan in Nederland, maar dat is niet het geval. Nadat iedereen gegeten heeft wordt er nog gedanst met de hele groep. Één van de dansende meisjes trekt mij in de kring en wil met mij dansen. Ik twijfel, maar besluit dat het mijn vakantie is en ga mee met het meisje. We dansen naar mijn idee wild en gek, maar ik heb de tijd van mijn leven!

 ’s Avonds laat rijden we in het donker terug naar het hotel. Het is een spannende rit en vaak wordt gestopt om te kijken of de andere jeeps ook aanwezig zijn. Over de zandtongen wordt veel geslipt en het lijkt soms wel een Indiana Jones achtervolging.

In het hotel poetsen we snel onze tanden en gaan we uitgeput, maar vol mooie beelden, in bed liggen.