Vandaag bezoeken we de Taj Mahal, het reismoment waar de hele groep naar uitkijkt. Eerst gaan we nog langs Fatehpur Sikri, een verlaten stad. Er hebben maar 14 jaar mensen gewoond, daarna was het water op. De gebouwtjes zijn oud en het is moeilijk je voor te stellen hoe ze eruit zagen toen er nog mensen leefden. Waar zouden de gebouwtjes voor gediend hebben? Zouden er winkeltjes geweest zijn? Verkeer? Je kan er enkel over gissen en dromen.

 Daarna brengt de bus ons naar de Taj Mahal. Het kaartje is verhoudingsgewijs heel duur [€ 15,-], maar dat is alleen voor toeristen. Als Indiër betaal je veel minder! Natuurlijk kan het ons geen bal schelen hoe duur een kaartje is, uiteindelijk kom je voor de Taj Mahal, het architectonische wereldwonder!

Je komt binnen via een symmetrisch pad, door een grote, rode poort. Je kunt de Taj Mahal op dat moment al voor een gedeelte zien. Maar als je dan de poort uitloopt en hem in volle glorie ziet, ja dan voel je wat een schoonheid dit bouwwerk bezit, wat een kracht en liefde de vormen en de kleuren uitstralen. Het regent, maar het kan me niets schelen. Als ik over het pad loop om de Taj Mahal van dichtbij te gaan bekijken, krijg ik het zwaar. Ik voel me emotioneel en zou wel kunnen huilen. Ik zeg het tegen Michiel en hij knikt. Hij voelt het ook. Je moet het simpelweg zelf meemaken. Ik kan wel beschrijven hoe de Taj Mahal eruit ziet, uit welke materialen hij is gebouwd, maar dit voegt niets toe. Ervaren, daar draait het om.

We gaan de Taj Mahal in, hier ligt ze begraven, de vrouw voor wie dit gebouwd is, hier ligt Mumtaz Mahal. Naast haar ligt de man zelf. Shah Jahan. Dit alles is lang niet zo indrukwekkend als de buitenkant.

Aan weerszijden liggen identieke gebouwen, waarvan één een moskee is en de ander functieloos. We besluiten ons in het functieloze exemplaar neer te vleien en kijken naar het adembenemende gebouw. De tijd glijdt hier door je vingers zonder dat je het zelf merkt. Liefde is tijdloos.