Vandaag konden we eindelijk een keer uitslapen, en dat is iets wat we hard nodig hadden! Hoewel we eerst om 5 uur wakker werden ivm met de islamitische oproep voor het ochtendgebed, en vervolgens om 7 uur nog een keer om dezelfde reden, hebben we er een heerlijk nachtje op zitten. Pas om half 10 gaan we ontbijten, waar nog 2 slaperige reisgenoten ons vergezellen. Op het programma staan een tocht naar Karnak, vervolgens gaan we naar het Luxor Museum en tenslotte gaan we naar de tempel van Luxor. In het Museum zijn we gisteren natuurlijk al geweest, en hoewel het een erg mooi museum is, hebben we geen behoefte om er nog een keer rond te lopen. Iets anders wat niet helemaal overeenkomt met onze eigen dagplanning is het feit dat de reisleider niet in 1 keer door rijdt naar Karnak, maar ons eerst bij een lunch zal afzetten. Iets waar wij en onze slaperige reisgenoten niet echt trek in hebben, aangezien we ons ontbijt net achter de kiezen hebben. Michiel en ik besluiten om sowieso niet naar de lunch te gaan en zelf met een taxi naar Karnak af te reizen. Maar eerst moeten we onze tas nog inpakken!

We gaan naar boven met de lift, die halverwege een etage stopt. De deur gaat dan ook niet open. Na nog een keer naar beneden en naar boven te zijn gegaan, gaat de deur gelukkig wel open, al is er nu een afstap van ongeveer 15 centimeter. We besluiten om maar niet meer met de lift naar de 3e etage te gaan, of naar beneden. We hebben geen zin om vlak voor vertrek vast te zitten in de lift. Onze tassen zijn snel ingepakt, en na een paar laatste controlerondes door de kamer kunnen we echt naar beneden. Daar blijkt dat we een uur moeten gaan zitten wachten op de bus, die ons vervolgens eerst naar een lunch zal brengen. Michiel en ik kunnen er echt niet tegen, en samen met de reisgenoten die met ons ontbeten hebben vertellen we de reisleider dat wij wel vanaf het hotel naar Karnak gaan. Hij is er helemaal niet blij mee, maar er is niets wat hij kan doen om ons tegen te houden. We vragen een andere groepsgenoot of hij erop wil toezien dat onze bagage echt de bus in gaat, en gaan dan de straat op om een taxi aan te houden.

Binnen een kwartiertje zijn we bij de ingang van het tempelcomplex in Karnak. In mijn reisgids [Dominicus] had ik al gelezen dat het heel groot zou zijn, en van buiten ziet het er inderdaad al onwijs groot uit. Door de ingang [tevens uitgang] komen grote groepen touristen naar buiten lopen. Het is ongeveer half 1. Alle touristen gaan lunchen, bedenken we ons nu, en dat blijkt een groot voordeel te zijn voor ons. Als wij de grote zuilenzaal binnenlopen, is het ontzettend rustig. Er staan misschien 15 mensen. We kunnen hier wel uren foto's nemen, zuilen van 20 meter hoog zijn gewoon erg fotogeniek. Op ons dooie gemakje dolen we door het complex. Overal zijn verborgen ruimtes, doodlopende gangetjes en vervallen muren, zuilen en zalen. Soms staan er beelden, vaak onherkenbaar door afgebroken neuzen, kronen en armen. Bij het 'heilige meer' hebben we een simpele lunch, met bananen van Bananeneiland en Hollandse koekjes. Zittend in het zonnetje genieten we van het uitzicht.

Na een paar minuten rust lopen we weer verder. We komen nu bij de granieten scarabee van Amenhotep III. Ook ligt er een van de obelisken van Hatsepsut. Nu het rustig is, kunnen we er mooie foto's maken. Vervolgens komen we aan de achterkant van de grote zuilenzaal, waar zover het oog strekt rotsblokken liggen. Het zijn allemaal stukken van tempels, beelden, muurtjes, zalen, zuilen, kruiken en noem het maar op. Het ligt er allemaal gesorteerd, klaar om weer opgebouwd te worden. Achter de grote zuilenzaal ligt nog een klein vertrek. Een Egyptenaar lokt ons mee een donker kamertje in, waar gerestaureerd wordt. Tegen een baksjisj [fooi] mogen we hier foto's maken van de kleuren die nog in oorspronkelijke staat verkeren. Ook kunnen we 'het dak op', vanwaar we foto's kunnen maken van de zuilenzaal.

Als we weer beneden zijn lopen we terug naar de zuilenzaal. Het is nu ontzettend druk, de Kalverstraat op zaterdagmiddag is er niets bij. We zijn maar wat blij dat we hier rond lunchtijd waren en zodoende de mooiste foto's van de groep hebben. We komen ook de rest van de groep tegen, die net gearriveerd zijn en nu een rondleiding krijgen. Over een uurtje moeten we verzamelen, dus we gaan nog even aan de andere kant rondslenteren. Ook hier is het rustig, het is een niet touristisch gedeelte. In de muren zijn mooi de gleuven van het 'messenslijpen' te zien. Ook hier liggen allerlei uitgegraven vetrekken. We slenteren nog rustig rond, en de tijd vliegt voorbij. We gaan naar het afgesproken verzamelpunt en al snel is de hele groep compleet en gaan we naar een papyrus fabriekje.Dit valt erg tegen, de dame is ongeïnteresseerd en al na een paar minuten staat de hele groep weer buiten, zonder iets gekocht te hebben.

De bus brengt ons naar het Luxor Museum. De reisleider houdt in de bus een praatje, en vertelt dat de groep 1 uur heeft in het museum. Michiel en ik moeten de reisleider weer vertellen dat wij vast naar de Luxor tempel gaan, omdat we al bij het museum zijn geweest.
Hier een korte impressie van het gesprek:
Michiel - We zijn hier gisteren al geweest.
Reisleider - Oke, je kunt in de bus wachten tot de groep klaar is.

Nou ja, het mag duidelijk zijn dat we daar natuurlijk geen zin in hadden! We hebben de reisleider verteld dat wij vast naar de tempel gingen en hij legde zich daar, zij het met tegenzin, bij neer. Langs de boulevard lopen we naar de tempel, waar we al na 10 minuutjes zijn. Het is nog licht als we aankomen, dus we maken nog snel wat mooie foto's. Binnen een kwartier gaan de lampen aan. We zijn erg blij dat we er nog even waren met daglicht, al is de verlichting 's avonds ook erg mooi. Foto's maken gaat dan alleen wat lastiger, maar we proberen het wel. Na een uurtje zien we iemand van de groep, die we even snel aanvliegen om te vragen hoe laat en waar we weer moeten verzamelen. We hebben nog 3 kwartier. Iets later zien we de reisleider met de rest van de groep, die hij een rondleiding geeft. We besluiten nog even mee te lopen, aangezien hij nu het verhaal gaat vertellen over de god met de erecte penis. Een erg leuk verhaal vind ik zelf, wat ik jullie dan ook niet ga verklappen.

Na de rondleiding brengt de bus ons bij restaurant Esquire. Hier zullen we dineren voordat we weer met de trein naar Caïro terug gaan. De obers moeten zich flink haasten, de trein vertrekt om 9 uur en pas om 8 uur wordt het eten opgediend. De reisleider zit ook helemaal in de stress [waar de rest van de groep zich kostelijk om vermaakt, we zijn niet de enigen die het niet zo goed kunnen vinden met de reisleider!]. Iets na half 9 is iedereen klaar met eten. De bus heeft ondertussen de bagage al opgehaald bij het hotel, en de bus rijdt in 1 keer door naar het station. Daar wachten we nog een half uurtje op de trein. In de trein zoekt Michiel meteen een mooie plaats voor ons uit. We installeren ons en omdat ik erg moe ben probeer ik zo vroeg mogelijk te gaan slapen. Ik weet dat het een zware nacht gaat worden, in een trein, op een stoel, met allerlei lawaai en licht.

Halverwege de nacht word ik wakker, van een huilende baby. De baby is iets van 3 maanden oud schat ik, en ze blijft maar huilen. Ik snap niet hoe de moeder [en vader] het in hun hoofd halen om zo'n klein kindje 's nachts in de nachttrein mee te nemen. Aan het gehuil is te horen dat het kindje helemaal uitgeput is. Na een uurtje stopt het kindje eindelijk met snikken en kan ik nog even dutten. Om een uur of 6 ben ik definitief wakker, hoewel het buiten nog donker is. De baby is er nog steeds, en begint ook weer met huilen. Als we een uurtje later in Caïro zijn, maken de ouders nog geen aanstalte om uit te stappen. Ik vind het maar vreemd dat ze zo'n lange reis op zo'n oncomfortabele manier afleggen, met een pas geboren kindje.